The Blog

Kolay olmadı. Yıllardır kendimdeki her türlü hoşuma gitmeyen özelliğin annemle babamın beni yetiştiriş tarzından kaynaklandığı düşüncesine sıkı sıkıya tutunurken, kendimle ilgili her şeyin sorumluluğunu almaya başlamak ve onlara kızmayı gerçekten bırakmak güzel bir ferahlama duygusunu da beraberinde getirdi. Çocukluğumuza inip belli tutumlarımızın bariz şekilde küçüklüğümüzde bize davranılma şekilleriyle ilgili olduğunu farketmek güzel, ama bunun aslında pratikte baktığınızda farkındalıktan fazla bir faydası olmuyor  ve ben bunu biraz da melankolik buluyorum. “Bana böyle davranıldı, şimdi bu yüzden böyleyim” dediğimde, aslında beni engelleyen kalıpları ölümüne sahiplenmiş oluyorum.

Kaç psikolog, kaç farklı kişisel gelişim, kaç değişik metot gerekiyor bunu anlamak için bilmiyorum ama hayatımızdaki tıkanıklığın sebebini bilmek, onu çözmek için adım atmadığımızda ya da kimseyi suçlamadan gerçek anlamda bir kabulleniş olmadığında, bizi o ergenvari ruh halimizin içine hapsetmiş oluyor aslında. “Böyle davranmasalardı, belki daha ….. bir insan olurdum, o zaman daha mutlu olabilirdim” cümlesini hayatınıza ne kadar yerleştirirseniz, mutlu olmaktan o kadar uzaklaşıyorsunuz.

Ailelerimiz bizi yetiştirirken çok büyük ihtimalle kendilerince en iyi bildiği yöntemi uyguladı, bizi sevdi, korumaya çalıştı. Belki çok korudular, üzerimize titrediler, her şeyimizi kontrol ettiler, bize alan tanımadılar; belki de zaman ayırmadılar, ilgilenmediler, özel günlerimizde yoklardı, kendimizi çok yalnız hissettik, ya da başarılarımız onlar için hiç bir zaman yeterli olmadı, hep daha fazlasını beklediler veya tam tersi bizden zaten büyük bir başarı beklemediler . Onların davranmış oldukları şekilde davranmalarını sevgisizlikle, bencillikle, anlayışsızlıkla, zalimlikle ya da herhangi başka bir olumsuz tutumla açıklamaya çalışmanın bize suçlamak ve kendi sorumluluğumuzu almayı ötelemekten başka herhangi bir etkisi olmuyor. Onlar da insandı, bizi sevdiler, yetiştirken kendilerince en iyi bildikleri yöntemi uyguladılar, gençtiler ve bazı hatalar da yapmış olabilirler. Arzu ettiğimiz davranış şeklini biz kendi çocuklarımıza gösterebiliriz, eminim ne kadar özenirsek özenelim, bizim de hatalarımız olacak.

Hayallerimize kavuşmak için, kapıyı aralamak, geçmişi kabullenmek, affetmek, kendi sorumluluğumuzu almak, bize rahatsızlık veren tutumlarımızı değiştirmeye çalışmak ve elimizden gelenin en iyisini yapmak dışında başka bir opsiyonumuz var mı?